Słowo “rzez” może być rozumiane na dwa różne sposoby: jako narzędzie, rodzaj maszynowego ostrza do cięcia drewna, lub też jako rodzaj cięcia i ślad pozostawiony w żywej tkance drzewa. W kontekście tej wystawy, tytuł “Rzez” stanowi motyw przewodni, odnoszący się do charakterystycznego, szarpanego śladu pozostawionego przez ostrze spalinowej piły podczas cięcia drewna. “Rzez” to smutna refleksja nad naszym współczesnym lasem Forestae, który w rzeczywistości jest roślinną uprawą podlegającą ekonomice leśnej. Planowanie, selekcja, eksploatacja, mierzenie i liczenie – wszystko to odzwierciedla się w strukturze współczesnego lasu.

Wędrówka po tak zorganizowanym lesie, bardziej przypomina przemarsz przez teren zakładu pracy niż pełne harmonii obcowanie z naturą. Mimo to spacer po lesie, nawet jeśli to Forestae, dla mieszczucha takiego jak ja, może być głębokim przeżyciem, zwłaszcza gdy podczas spaceru napotykam “dziuplaki”, których kolekcję również obejrzymy na wystawie.

 

“Dziuplaki”, jak je sobie nazwałem, to fragmenty ściętych drzew w formie zdeformowanych odrostów po martwych gałęziach, dziuple lub narośla będące wynikiem procesów obronnych drzewa. Wszystkie te części, bezużyteczne z punktu widzenia pracowników leśnych, są odcinane od pnia i porzucane w lesie jak odpady. Zwróciły moją uwagę, ponieważ niekiedy przybierają niepokojące formy. Czerwie o rozwartych paszczach, narządy płciowe, fragmenty kończyn czy olbrzymie czerepy nieznanych istot – to tylko niektóre z moich skojarzeń. Oddzielone od reszty, czające się w poszyciu leśnym wyglądają jak powołane do życia hordy postapokaliptycznych mutantów.

 

W pracach malarskich, zwłaszcza w akwarelach, można dostrzec motywy porządkowania, układania drewna w stosy oraz rytmiczne, niemal geometryczne ślady nacinania drzewa.

 

Obrazy olejne z kolei odzwierciedlają proces cięcia, rozdzielania i nakładania warstw, szczególnie w przypadku warstwy przedstawieniowej. Powstały na podobraziach wcześniejszych prac, które leżały sobie w (w jak ja to nazywam kompostowniku) ułożone w sterty w mojej pracowni. Podobnie jak w kompostowniku, tutaj również różne struktury, kolory i formy zostały wymieszane, tworząc zupełnie nową jakość. Pierwotna powierzchnia obrazu została częściowo usunięta za pomocą papieru ściernego i malarskiego noża, a następnie “poszatkowana” przez nakładające się na siebie rytmiczne ostre formy spod których przeziera pierwotne malowidło.

 

Dopełnieniem ekspozycji jest jednokanałowa projekcja wideo, będąca zapisem mojej wędrówki po lesie – chaotycznej błakaniny i włóczęgi. Zazwyczaj podczas takiego spaceru, na skutek hiperwentylacji i szumu rozgarnianych liści, wpadam w rodzaj transu, oszołomienia. Doświadczanie tego stanu – bycie “na haju” pod wpływem lasu – daje mi poczucie harmonii i namiastkę duchowej przygody, jakiej mogli doświadczać nasi przodkowie w pradawnym pierwotnym lesie.