Przełomowym czasem w malarstwie Kiesner był projekt p.t. Willa Richtera(2015r.),w którym zadawała retoryczne pytanie o status malarstwa w dobie fotografii, podkreślała sens powrotu do malarskiego medium, uwzględniając przy tym brak jednej, niepodważalnej definicji obrazu. Niespokojny duch malarki, potrzeba eksplorowania, szukania nowych wyzwań sprawiły, że Dom Richtera wywołał potrzebę przejścia z narracyjnego percypowania przestrzeni w syntetyczne myślenie o formie architektonicznej. Ten rodzaj rejestracji kolejnych obiektów, budowli można prześledzić oglądając portfolio Marii prezentujące prace powstałe w ostatnich latach. Autorka podkreśla świadomy wybór tematu, który nie wiąże się tym razem ani ze spuścizną PRL-u, ani z analizowaną przez lata architekturą modernistyczną. Jak sama pisze: tym razem posłużyłam się prostym, bezpretensjonalnym, niczym nieobarczonym motywem – przeciętnego domu zarejestrowanego w pozornie banalnych kadrach i ujęciach. Po bliższym oglądzie okazuje się, że dom nie jest do końca zwyczajny, bezosobowy, że w budynku wzniesionym na planie krzyża, prawie pozbawionym okien, kryje się pracownia znanego twórcy.[2]

Kolejna zmiana dokonuje się w czasie pandemii. Artystka maluje bez opamiętania zagłuszając tym informacje dochodzące ze świata. Podobnie do czasu, kiedy będąc jeszcze studentką, była naocznym świadkiem tragedii z 2001 roku, ataku terrorystycznego na World Trade Center w Nowym Jorku. Każde osobiste przeżycie wywołuje w Marii nadludzką energie do pracy. Przemalowuje stare obrazy, tworzy kolaże, szkice, makiety. Miejsce i czas nie stanowią ograniczenia, nawet gdy leży w szpitalu przesyła mi zdjęcia szkiców do wystawy, którą przygotowuje.

W jej pracowni znajdziemy pospolite przedmioty: cegły, wstęgi, klocki, obiekty; preteksty, które wykorzystuje do budowania niepospolitych, często rytmicznych fraz malarskich. W prezentowanych na wystawie obrazach odnajdziemy fragmenty fasad znanych budowli, posadzki z pracowni, która poprzez nadaną skalę i kolor tworzy nowy utwór czy też martwe natury z ustawionych klocków i cegieł. Te przywodzą na myśl makiety Franka Gehry’ego widziane przeze mnie na wystawie w Centre Pompidou. Jednak Gehry budował makiety by wizualizować swoje architektoniczne koncepcje, Kiesner małe obiekty tworzy w zupełnie innym celu. W swoich zmaganiach dokumentuje drogę dochodzenia do coraz prostszych form, odartych z konkretnych znaczeń i założeń. Przestrzeń Wielościanów jest pozbawiona skojarzeń z miejscem, miastem, architektem. Te wypełniające obrazy, rytmiczne zapisy mogą być fragmentami wielu miejsc, wielu skojarzeń ale przede wszystkim mogą stać się zaczynem utworów muzycznych, partytur znanych skądinąd z dzieł Stockhausena czy Xenakisa. Utrwalone przez Marię Kiesner, namalowane z pewną nostalgią i świadomą ascezą rytmiczne abstrakcje i kompozycje prowokują wyobraźnię odbiorcy do zanurzenia się w ich przestrzeni, wejścia w głąb, podążając za myślą Heideggera światoobraz nie oznacza obrazu świata lecz świat pojmowany jako obraz.

 Tekst kuratorskie: Agnieszka Rożnowska

[2]Maria Kiesner Autoreferat, str.26, Warszawa 2017r.