Aktualna wystawa

The spiral in psychology means that when you make a spiral you always come over the same point where you have been before, but never really the same, it is above or below, inside, outside, so it means growth. – Carl Gustav Jung

 All is One. Dellfina Dellert.

Kiedy zaproponowałamDellfinie zorganizowanie tej wystawy, spytałam ją, nieświadoma tego, co to za sobą pociągnie, czy ma prace związane ze swoim pobytem w Barcelonie. Nie mogłam wyobrazić sobie, co wywoła w niej tak proste na pozór pytanie. W tym mieście właśnie są początki jej artystycznej kariery, jej przeznaczenia. I wtedy to Dellfina natychmiast, ze zdumiewającą odwagą, zaczęła patrzeć w przeszłość. Zmierzyła się nie tylko ze swoimi wspomnieniami, lecz również z interpretacją dawnych myśli i snów. Doszła do wniosku, że znajduje się w podobnym punkcie co wtedy, w twórczości artystycznej, ale od innej strony… Jak w tej spirali, o której mowa w filozofii Junga. Zatem ta wystawa jest spiralą przechodzącą przez różne punkty na drodze artystki.

Nie jest rzeczą prostą zmierzyć się z przeszłością, jeszcze trudniej jest ją analizować i wyciągać wnioski. Jak mówi Jung: „Tak jak każda roślina, która rodzi się z nasiona i powiedzmy przeobraża się w dąb, tak człowiek zamienia się w to, dla czego się narodził. Powinien do tego dotrzeć, ale większość utyka w drodze”. Dellfina eksploruje to co wewnątrz i na zewnątrz samej siebie poprzez ekspresję artystyczną taką jak video-art, rzeźba, ready-mades, fotografia, kolaż lub instalacje. Jej twórczość to pewna całość, mówiąca o nieustannym poszukiwaniu, która za każdym razem daje artystce, a następnie nam, klucz pozwalający przeszukać nasze wnętrze.

Jest to ćwiczenie, które ja sama kwalifikuję jako odwagę, ponieważ nie wszyscy ośmielają się spojrzeć we własne wnętrze i w efekcie większość utyka. W projekcie All is one, wyruszając od przeszłości i swoich pierwszych kroków jako artystka, Dellfina wykonuje ćwiczenie introspekcji, w którym widzi siebie samą poczynając od tamtego punktu w przeszłości, aż do punktu, w którym znajduje się aktualnie.

Interpretacja snów sprawia, że jej dawna podświadomość wyłania się w przeżyciu onirycznym odkrywającym duszę ludzką, przeżyciu, którym dzieli się teraz z nami w intymności ciemnego, samotnego pomieszczenia.

Jej droga doprowadza nas także do przekształconych głów, o sugestywnych tytułach, świadomie ukazujących i chowających swoje oblicze. Pokrywają je różne warstwy, które sprawiają, że zbliżamy się do nich, oddalamy, okrążamy je, próbując odgadnąć, co kryją. Podobnie jak wiele warstw ma istota ludzka. A może są one aluzją do niekończących się bytów, które jedna osoba może mieścić w swoim wnętrzu, w swojej przeszłości, lub przeszłościach. Przedmioty niepokojące, tajemnicze, zapraszają nas do kontemplacji ich zamaskowanego wyglądu, a przy okazji przypominają nam nasze własne oblicze.

Napotykamy także dzieła, które artystka nazywa ready-made i w których codzienne przedmioty ukazują się w nowych i nieoczekiwanych kontekstach. Jednak w tym przypadku nie chodzi raczej o dążenie do celu, którym kierowali się dawni (lecz jakże aktualni) dadaiści, czyli do wywołania osłupienia (przypomnijmy sobie sławne zdanie Lautréamonta („Piękne – jak przypadkowe spotkanie na stole sekcyjnym maszyny do szycia i parasola.”). Jeśli chodzi o Dellfinę, jej ready-mades przenoszą nas do świata, w którym spotykają się fantazja i wyobraźnia, stykają się, by tworzyć poezję wizualną we wszechświatach zawierających wielkość przeobrażoną w miniaturę.

Zamyka (i otwiera) cykl rzeźba Uroboros, której tytuł nawiązuje do greckiego wyrazu ουροβóρος („wąż pożerający własny ogon”), symbolu odnoszącego się do wiecznego cyklu rzeczy, do wiecznego wysiłku, do wiecznej walki, do tego, co ciągle na nowo się zaczyna, jak perpetuum mobile w kolistym czasie. Uroborosem jest sama Dellfina, wykonująca gest reprezentujący ten wieczny powrót, ten kolisty czas, który ją prowadzi bezustannie w to samo miejsce, w które dociera już jako inna osoba. Poszukiwanie bez końca, poszukiwanie, od którego nikt z nas nie może uciec, albo nie powinien…

…

Poznałam Dellfinę jakiś czas temu i wspominam to spotkanie jako moment odkrywczy i nasycony energią. Od razu poczułam, że mam przed sobą kobietę bardzo charyzmatyczną, która stworzyła samą siebie w podróży życia, podróży, która prowadziła ją wieloma urwistymi ścieżkami ale też pokazała jej drogę (albo spiralę), którą podąża konsekwentnie i krystalizuje w sztukę czasem ironiczną a zarazem wyrafinowaną, rozwijającą się w różnych dziedzinach i wymiarach, o głębi wychodzącej poza filozofię, jakby jej sztuka zawierała w sobie wiele bytów. Oczywiście od pierwszej chwili pomyślałam, że chciałabym zorganizować z nią wspólnie wystawę. I oto ona, udało się nam. Jest dla mnie przyjemnością i wielkim honorem gościć Dellfinę jako drugą artystkę w tym nowym cyklu wystaw Fundacji Bacalarte. Wdzięczna jestem jej i całej tej energii, którą emanuje i zaraża, i którą teraz dzieli się z Państwem. Za tę wystawę i za wiele innych.